-Başlıksız-

Bir hâlden bilmeze gönül verip de,
Ben kendi kendimi yakmýþým meðer…
Muhabbet baðýndan güller derip de,
Bir düþün saçýna takmýþým meðer…

Sevenin gözleri ezelden körmüþ,
Gerçeðin yerine hissini görmüþ.
Felek tâlihimi elemle örmüþ,
Baþýmý taþlara kakmýþým meðer…

Ha bugün ha yarýn, lütuf bekledim,
Günbegün arzuma sabýr ekledim.
Katlanan derdimi elden sakladým,
Beynime bin acý çakmýþým meðer…

Kalbinde sevginin izi yokmuþ ki,
“Ben”lerin yerine bizi yokmuþ ki.
Aþk için yormaya dizi yokmuþ ki,
Yollara boþ yere bakmýþým meðer…

Þu vuslat denilen, efsunlu heves,
Sanki ruhu saran, çelik bir kafes.
Kapanýp içine, hep nefes nefes,
Hayal vadisinde akmýþým meðer…

Veli BOSTANCI

Sosyal Medyada Paylaşın: