Ýzlerini; Gözden ýrak,gönülden yakýn sularda buldum. Hava,unutulmaktan soðuktu. Zaman hep þimdiden geri saysa da, Onlarýn geçmiþe bakan pencereleri yoktu. Ve hala renkleri matem kadar soluktu. Çöl manzaralý evlatsýz akvaryumlarda, Ölüm yine yýldýzlardan çoktu...
Ben Her denizanasýna acemi hüzünlerden, Taziye kýlýklý taze gözyaþlarý akýttým, Sentetik incilerim yetmedi avutmaya, Kýzýl denizlere benzer yaralarýmdan Sedefli kabuklar koparttým, Mahzun denizkýzlarýnýn gerdanýna taktým. Oturup,bir varmýþla baþlayýp zamana sýðmayan bir masal anlattým, Fýrtýnalý türkülerini,rüzgara devredip sustular.
Þimdi; Yýldýzsýz ama ölümlü gecelerde Dalgalarý,rüzgarý ve denizkýzlarýný Yasla karýþýk bir suskunluða boðar, Yalnýzca anne yüreði taþýyanlarýn Hissedebildiði kederli hýçkýrýklarý...
Sosyal Medyada Paylaşın:
nesibe hilal Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.