Gecikmiþ baharlarý yaz kýlarken kýþ için Zemheri’yle baharýn arasýndan utanýr. Sabahý küstürür de maðrur bir bakýþ için Simsiyah kirpiklerin karasýndan utanýr.
Göç eden yýldýzlarýn gölgesinden kayar da Bir tek mutlu düþ için tövbesinden cayar da Her derde içerleyip kendi derdi sayar da Gündüzü gece kýlan yarasýndan utanýr.
Güllerin arasýndan dikenleri seçmiþken Hüznün dar köprüsünden hiç hesapsýz geçmiþken Sabaha dek, aþk denen meyi susuz içmiþken Ýçindeki sarhoþun narasýndan utanýr.
Uykusuz gecelere hayalleri yükleyip Hüsranýn kuytusuna bin bir umut ekleyip Vuslat denen kapýnýn uzaðýnda bekleyip Bir gün elbet gelecek sýrasýndan utanýr.
Bin kere tövbe etse, belki tutmaz bir kere Ama, teslim olur hep aþk isimli hançere. Sol yanýný çýkarýp, koyarak orta yere Þurasýndan be dostum, þurasýndan utanýr…
29.11.2008
Beylikdüzü
Sosyal Medyada Paylaşın:
Yavuz Dogan Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.