adýndaki besmele ile baþladý ayrýlýk
gün bittikçe dilinde
aþk kýymeti eksildi bende
içimde durmadan ertelediðim bir isyandý sözlerin
þimdi yanmýþ sözlerin
el karasý firezlerde büyümeyi bekliyor
günahlarýn boyunu aþýyor
farkýnda deðilsin ama
hasat mevsimi de geçiyor
ya topla beni…baðýndan bahçenden
ya da býrak…bu mevsimde öleyim
incinmiþ hangi yanýnda uyutmuþtun
gölgemin yorgun sabrýný
kýssadan bir hisseydi
çok kiþilik aþk yalanlarý
yalýn bir gerçekle kaplandýkça yara
soðuðun uykusunda
günahkar adýmý baðýþladým
ki
hep aþk’týr o yarada
en acýmasýz kuþatma
ya daðla beni... sadece kabuk kalayým
ya da kanat…aktýkça hayat bulayým
anamýn gözlerini eriyorum
sana adadýðým her mumda
cebimde üç kuruþluk gurur
ne vakit çýktým Basmane garýndan yola
varýnca anladým
ben kadarmýþ puþtluðu Ýstanbul’un
bu sebepten sevdim bu þehri
onun kadar sevemedin
aþk’ý þiirlerde bitiren serseriyi
serdikçe hayatýn üvey duygusunu
özdük hep utanmýþ ruhumuzda
piþmanlýðýn þeceresinde asýlý duran intikam
alýndýkça büyüttü hasretini
delik deþiðim þimdi
ayýplýyým
kabahatliyim
ya terk et beni... sadece nefret olayým
ya da affet…kýyamete kadar yanayým