koynunda uyurken mevsim þehrin aðrýyan boðaz’ýnda kendi imkânlarýyla büyürdü aþk. deniz, gözlerimi oyalardý fakat oya’lanmazdý bu yakadan o yakaya kaç kez batýp çýktýðým týðla. ve ellerindeki imbatýn uzak sokaklarýndayken böyle en çok öksüz saçlarým alýnýrdý sana.
güneþe küstüðüm gibi küserdim aralýk’tan bakýp kaçan gözlerine. sen çaðrýncaya kadar çýkmazdým ayaza duran þiirin kalbinden.