Çizelgesiz İnsanlar/ 1
anjel
Çizelgesiz İnsanlar/ 1
Kelebeðin baþlayan yalnýzlýðýna doðru
yeni mevsimlik göçler alýyordu
hüzün kovanlarý.
Kuþlar, mutasyona uðramýþ ya da uðratýlan,
kavimlikler gibi
yanar döner turnalar kadar,
sevgiliye aðýtlanýrlardý kuþluk vakitlerinde.
Ne zaman çizelgesiz insan görseydi
Yüzüm ,
Hep yeni ve hep masum akardý kýzýl dere.
Þaraplaþan tenim kadar sýcak ve öylece
yeni bir dünya olurdu avuçlarýmdan akan.
Ýyi olan bendim,
güzel olan da bendim.
Sevdasý sonralaþmýþ
sonralaþtýrýlmýþ güzel de bendim.
Annem eteðinin altýnda saklardý namusunu,
ben saklamazdým.
Namusun çevreleþen ya da dünyalaþan sohbetine
tanýk olurdum kuþluk vakitlerinde.
Annem eteðinin altýnda saklardý namusunu,
ben saklamazdým.
Yeni deðildim, yenileþendim ben.
Aþýk olandým, aþk kokandým.
Þaraplaþan savrukluðumla namusu gömendim,
yerin yedi katlýðýna.
Palmiyenin gülünç bakýþlarý karþýsýnda
Neylere tutuþan gece kadar soluksuz,
Vardiyalar arkasýnda kara trenleþen vagonlar,
Sessizliðine söverlerdi.
Kendilerinden öte her þeye.
Ben yas tutarken, yaðmur yaðardý.
Yeni terleyen, göðüs uçlarýyla oynaþan,
Çocuk olurdum…
Sonra ilkbahar sabahýnda kendine veda eden,
Seksenlik yeni bir çocuk daha olurdum,
Utanmadan…
Annem eteðinin altýnda saklardý namusunu,
Ben,
Çizelgesiz insan yüzlerinde arardým hep.
(bana yaz dedi, yazdým…, )
Ýstanbul
Devam edecek…
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.