…ne kadar da abartılı şu yaşantılarımız

—neden uçmuyor þu kýrlangýçlar; yoksa uçmalarý mý engellenmiþ?
peki, neden konuþmuyor þu yýllanmýþ adamlar
hani yüzlerinde çizgileriyle övünenler?
bazen de kendilerinden kaçarlar
—korkarlar
—ve aðlaþýrlar,
týpký çocuk gibidirler hani.

Kendi aksanýmla türkü söylemek,
ne kadar da suçluyum.
birileri kadar suçlu deðilim ama
Hem baklava da çalmadým
—ve çimlere de basmadým yalýn ayak.
sadece geceden kopardým dolunayý ve güneþi; yýkamadým sularýmla
—kendi dilimde bir türkü okudum hepsi bu.

Ah Þahrud!
—beni dinliyor musun?
Ellerim fesleðen bulamaçlýðýnda
koþuþan ne varsa hepsi bende bu akþam.
nisanýn yaðmur damlalarý saçlarýma deðerken ben;
putperest yüreðimle yangýn çýkarýyorum maviden sonra…
kýmýz þarabýyla mavileþiyorum.

Ah Þahrud!
—sen var mýsýn gerçekten?
Ah! –nerelerdeyim ben böyle?
Böyleliklerim ne kadar da asi
Mutluluklarým ne kadar da kýsa
—ve yaþantýlarým ne kadar da abartýlý, deðil mi?
—olay yaratýyor þu göçmen mavilikleri.
Ah Þahrud!
—her bütünlüðümde ve her savaþýmlarýmda senin soluðun yükselmekte
ne kadar da garip.


2004 nisan
diyarbakýr



Sosyal Medyada Paylaşın: