Elveda Aşk

Karlý bir Ýstanbul akþamýnda
Bir sokak lambasýna sýrtýmý dayayýp
Buz tutmuþ ellerimde ellerini arýyorum
Lapa lapa yaðarken üzerime yokluðun
Bembeyaz sokaklarda kýzýla bürünüyorum
Ve geceye dönerken akþamýn rengi
Yeniliyorum akýp giden zamana
Yavaþ yavaþ kaybediyorum seni
Kayboluyorum...
O sokak lambasýnýn altýnda
Yalýn ayak karlarýn üzerinde
Sessiz sedasýz
Gidiþini izliyorum...
Durma git...adým adým unut beni
Nasýlsa yaþattýðýn her þey yalanmýþ

Gidiþinin býraktýðý ayak izlerine
Düþerken kar taneleri
Ýstanbul yalvarýp kapansa dizlerine
Yine dönmezsin geri
Hani derler ya;
Dönüþü olmayan gidiþler varmýþ
Durma git...adým adým unut beni
Sonunda her þey bitti
Buraya kadarmýþ...

Yaþanmamýþ bir aþký yaþayacakken
Son sözün kaldý bende
Kapý önüne býrakýlmýþ...
Önce bir ’Elveda’, sonra teselli;
Önümde yaþanacak çok uzun yýllar varmýþ
Durma git...adým adým unut beni
Adýmý görürsen ölüm ilanlarýnda
Üzme kendini!
Ýnsan asýl ölümü yalnýzlýðýyla yaþarmýþ
Bu da benim sana son sözüm olsun;

"Aþk vazgeçmek için deðil
Sabretmek için yaratýlmýþ..."


EMRE AKTÜRK
Sosyal Medyada Paylaşın: