Mengü Türkmen

Hüzn-ü dem mevsimidir.. iklim bunlanýr.
Abrülbeþi eser.. toprak uyanýr.
Kaþý hilalimin zülfü dolanýr.

Can közüm gittin de, mengü aþk oldun.
Yel oldun, es oldun, tozdun kum oldun.

Yaz baharýn hazan.. güz baharýn yýþ.
Yitirip gerçeðin.. hayalin sarýþ.
Azalmaktý varýn, yokluðun artýþ.

Sustun ýssýzlýkta, çýðlýk ses oldun.
Çok oldun, az oldun, yoktun hiç oldun.

Gecenin deðmeci.. erer sabaha.
Ebed de özleyiþ.. ezel ervaha.
Heva ve riyadýr yaðar ‘tamaha’ .

Geldin bahþoldun da, gittin bahtoldun.
Ön oldun, son oldun, hiçtin tam oldun.

Ondandýr ki iþte.. ‘böyle’ öyledir.
Ýnat, kibir, gurur.. “hayla” huyladýr.
Yar’atmaz.. yar eyler, -ol ve þol-dadýr.

Sor oldun, yor oldun, yandýn kor oldun.
Sis oldun, is oldun, kaldýn iz oldun.

Ayyüce; bitmez yok.. bitiyor hepsi.
En caný.. en varý ve en yeisi...
Arkasý efkardýr.. ki þair sesi..

Ir oldun, þ’ir oldun, tuttun yaz oldun.
Sýr demez, ser vermez, bir yalnýz oldun.

A.Kutlu Ayyüce
Ekim- Kasým 2008
Sosyal Medyada Paylaşın: