Kızıl Ufka Yürürüm

Bahtýmýn diyârýna, bahar geldi sandým da,
Bir gülün yapraðýna, bin ümitle tünedim.
Bitmeyen bir hasretin, kasvetine yandým da,
Kýzýl ufka yürürüm, günbegün adým adým.

Akþamlarý sabâha, ekler dururum amma,
Gece gündüz yolunu, bekler dururum amma,
Gözyaþýmý ellerden, saklar dururum amma,
Ýki yanýma düþtü, þimdi kolum kanadým.

O gül yüzünü gördüm, gözüm birden kamaþtý,
Gönül sevdâ denilen, duyguyla doldu-taþtý.
Gerçi ýstýrap yüküm, gücümü çoktan aþtý,
Ýzin vermez dönmeme, sözden asla inadým.

Nasýl desem bilmem ki, olmayýnca olmuyor,
Öyle çileler var ki, ayla yýlla dolmuyor.
Bir kez açan sevdâlar, kolay kolay solmuyor,
Aþkýn kutsi sihrini, yaþayarak sýnadým.

Yaratmýþ Rabbim mâdem, sevdâ isimli koru,
Yanmak düþmez mi kula, kader bilip her zoru.
Yeter ki yârim olsun, böyle güzel bir peri,
Varsýn bir an düþmesin, elin dilinden adým.

Veli BOSTANCI


Sosyal Medyada Paylaşın: