Tuhaf bakıyorum yüzüne…

Kanatlanmýþ bir ýslaklýk saklý yüzünde
vakur bir çizgi
yarým yamalak tüm bakýþlar
korkular öyle çok ki anlatýlmaz…
Kaç çizgi, kaç lal geceler
—adý þafak
—adý çocuk dünyanýn.
Zikirselliklerle adýna mayýn döþüyorum
adýn deðip geçiyor tenime
ne vakit raks etsem seyyah olur adým,
ne vakit düþ kondursam yüzüne, çuha çiçek açar namaz vaktinde.

Edebi bir tür doðuruyor yangýnlar,
zaman neþeli
zaman yorgun.
Sistematik bir dille yastýk altý duygularýn ifadesini
irdeliyor fasýllar.
Sonluklardayým…
—sana gebeyim ey düþ!
Yangýnýn maviliðiyle, adýnýn rengiyle seviþiyorum; sonra
ses geçiriyor gökyüzü, eylülden sonra kasýmý arýyor bakýþlarý…
Vurdumduymaz bir bahar
annemin ilk yazdan kalma elleri,
sana yüz sürüyorum o ellerle.
Bak, hayali hala bende saklý çuhanýn
çuha, soðan kokardý…

Pejmürde ilkyaz gerçekliði
donuk bir dünya
—adý da benim aksaný da.
Mevlana’nýn son hüznüyüm.
Eteði de benim ilahisi de…


Ekim 2008
Muðla


Sosyal Medyada Paylaşın: