YOLUN ORTASI
Yok, yok artýk, sorma bana bunlarý.
Anlatamam, anlamazsýn, yaþamadýn onlarý.
Bilmezsin hiç insan baþýnda kopan fýrtýnalarý.
Belki düþünmedin, geçip gittiðin yollarý.
Bir yolun ortasýndayým, geçtiðim kýsmý karanlýk.
Ýlerisi kör düðüm, belki görünecekken varlýk.
Bir þeyler unutmak kabil, o þüphe ile uzaklýk,
Belki de hiç yok, tereddütte haklýyým artýk.
Bir yolun ortasýndayým, bilmiyorum nasýl geldiðimi.
Öteye nasýl gideceðim? O da ürkütüyor beni.
Gücüme bir güç diye, arýyorken birinin desteðini,
Bu engel oluþ çekiyor, kýrýyor þimdi azmimi.
Bir yolun ortasýndayým, ilerisi hiç belli olmayan.
Adýmlarýmdaki yanlýþlýk ve avuçlarýmdaki kordan,
Kurtulamýyor, þüpheye düþüyorum bazan,
Korkuyor, ayrýlamýyorum bulunduðum noktadan.
27.01.1984/Ýstanbul
Sosyal Medyada Paylaşın:
Necdet Cemal Ocak Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.