ARABACI

Yeter arabacý, daha ne kadar gidecek araba bu hal.
Görmüyor musun? Kan ter içinde kalmýþ atlarýn.
Býrak; ayakta duramýyor zavallýlar, yok ki ayaklarýnda nal.
Þaklamasýn artýk kamçýn boyunlarýnda, vardýr elbet sonu her sabrýn.

Nereye varýrým sanýyorsun? Araban son hýz gidiyor.
Bak duymuyor musun bu ahenksiz sesleri? Her yaný gýcýrdýyor.
Cansýz bir aðaç, bir demir bile isyan etmiþ, bir bir sesleniyor.
O hangi insafsýz kol ki, koþsun diye durmadan kamçýlýyor.

Bilmezsin sen bu yollarý gittikçe uzar, yönü olsa da belli.
Durulur birçok handa, deðiþiverir tekerlerin üçü, beþi.
Bunca emeðin karþýlýðý diye, atarsýn önlerine yemi.
Birde haykýrýrsýn utanmadan,”haydi geçeceðiz bu tepeyi.

Bir deðil, iki deðil bu tepeler geç, geç tükenmez ki.
Bu uzayan, kývrýlan yýlan yollar, gitmekle bitmez ki.
Þaklatma artýk kýrbacýný dili yoktur, atlar yeter diyemez ki.
Kendin çek arabaný, sonu vardýr her sabrýn, bu böyle sürmez ki.

10.8.1981/Ýstanbul

Sosyal Medyada Paylaşın: