Hüzün Güncesi

-zaman ve uzaklýk sýnýrlayamaz sevgiyi-


gün bitince ay eskir gecenin yüzünde
rüzgarýn sesine karýþýr uzaklaþan ayak sesi
sancýlý sözcükler kelepçelenir dilime
son yolcusunu uðurlar çýðlýk çýðlýða izleði yitik tren
ama sen ardýna bakmadan gidersin…


yüzünde taþýdýðýn b e n d i r kanayan
aslýný arayan deniz içindeki özlemdir
aþkýn vebalini koynunda muska gibi taþýrken
ihanetin kitabýný yazar intiharýný hazýrlayan gölge
ve sen ardýna bakmadan gidersin…


yalnýzlýðýn kesif kokusu siner esmer perdeler üzerine
gramofonun ekseninde kývranýp durur yaralý ezgiler
düþleri çizerken iðnesi her devir darbesiyle
süzülür gözlerimden avuçlarýma üzgün hayaller
ama sen ardýna bakmadan gidersin…


kurþuni sessizlik çöker bitkin kentin üzerine
cinnet gecelerinde öper alnýmdan hüzün
tüm sesler yabacýdýr artýk ayak izlerine
yabancýdýr içimdeki çocuk gülüþüne
kemirgen hasreti terk edip yüreðime
ardýna bakmadan gidersin öylece
gidersin elem çiçeðini býrakýp ellerime


gidersin iki elim yakamda mahþer yerine...





Aslý Aydýn
Sosyal Medyada Paylaşın: