Ben kaçarken her yönümden, Pusula hep korkuyu gösteriyordu.. Geceye vurgun bir ateþ yatýyordu baþucumda Yetmiyordu kendine sarýlan bedenim söndürmeye.. Islak bir taþa koyarken baþýmý, Üzerime çekiyordum cani yalnýzlýðý.. Üþüyordum..
Hani bir ömürlük uçuþu gibi bir kelebeðin, Kanat çýrpýp bir anda, Durduðumda ölüyordum.. Ne çiçekler doyurur, Ne bir hüzün, yaðmur doðururdu.. Yetmiyordu bir kanat mesafesi; Ezberlediðim aþklarýn hain þarkýlarýna..
Ýki parmak arasý bir dudak belasý, Doyamýyordu nefesime.. Çektikçe ciðerime, Ýçimi deþiyordu, Ýçime iþliyordu, Boþaltýyordu deli damarlarýmý bile Ama ben ölemiyordum! Ölemiyordum Çünkü her nefeste zerre zerre sen doluyordun içime..
Ben, Tek seninle doluyordum..
Þimdi, özlüyorum.. Zehrini bile..
moRyEL_ Sosyal Medyada Paylaşın:
moRbiRyEL_ Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.