lal olmuþ bu sonbahar… dili yok yazgýmýn; bir Arnavut kaldýrýmýnda ürkek býraktým sevinçlerimi, ve bir dilencinin buruþuk ellerine heba ettim özlemlerimi, öldü umut, baþý dik olsun sevenlerinin… için için aðlýyorum…
oysa ne kolaymýþ yakmak gemileri,… ahir zamana uzanan tüm yollarý kapamak tek tek, ve bir çýkmazýn rutubetli topraðýnda, yalnýz belki, ama vakur,kaygýsýz ilerlemek, ne kolaymýþ… þimdi; imitasyon acýlar eþliðinde, burkulmuþ ayak bileklerime kayýtsýz, meçhule bir adým daha yolluyorum…
þehrimde baþbaþayýz çocukluðum… sen ve ben, kimi zaman sýrdaþýmsýn, çoðul zamanlarda azýlý celladým… hesaplaþýyoruz… bir mülteci kampý kalabalýklýðýnda, münferit acýlarla boðuþuyoruz… ve bekliyoruz kendi mahþerimizi… gelmesin hesap aný, korkuyorum… alnýna sürdüðüm bu kara lekeden dolayý, yüzüne nasýl bakarým bilmiyorum…
saçlarýyla mehtaba kafa tutan, tellerine taraðýn hüznü düþmüþ, gecenin karasýný gözlerine bulamýþ mutlu bebek… gülümseme öyle mahzun, pembe patiklerine sar düþlerini, çek git! bakýþlarýmýn tenhalýðýndan, sen baktýkça öylesine masum; fahiþeliðimden utanýyorum…
(A-Y) Sosyal Medyada Paylaşın:
aysegulguncan Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.