Ne çok ibriðinden geçtim þarkýlarýn
Bazen sol anahtarýný yaðlý urgan yaptým boynuma
Kötü geçmiþi nefessiz býraktým
Her bir es’inde durakladým zamanýn,
Kanadým,
Notalarla sadým yaralarýmý
Kimi zaman salýncak yaptým sol’ün göbeðinden
Gökyüzüne deðdi parmak uçlarým
Sarsýldým...
Kimi zaman saðýmda tuttuðum anahtarým oldu
Aþkýn kapanan kapýlarýný ardýna kadar açtýðým
Rüzgarýna kapýldým,
Daðýldým...
Sessiz kentimin hiç gitmeyen misafirleriydi þarkýlar
Soluksuz kaldýðýmda avaz avaz baðýrdýðým
Selamlamayý da, uðurlamayý da,
Notalarý karýþtýrýp yaptýðým...
Küçüðüm,
Ben içimden bir seni uðurlayamadým
Gidiþine uymuyordu hiç bir melankoli
Ömrümün son notasýydý ayak seslerin
Kulaklarýmý týkadým,
Seni zamandan çalamadým...
Elif SEZGÝN
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.