“çýlgýn ama üþüyordu. Biliyordu ki artýk gecikmiþti…”
Ve o an bir þiir can verdi kollarýmda:
—ki iki ayrýlýklý beden karþýlaþmýþtý bir kere,
Denizde dalgalar çýlgýnca seviþiyordu…
Martýlar köpüklere Fransýz öpücüðü kondururken,
Bil ki ölümün en çýlgýn karþýlaþmasýdýr-bu yalnýzlýk
Öyle ya, aslýnda sýrasýnda güzeldir acýnýn kanlý gözyaþý da
Ve uzun bir hikâyesi vardýr her yitik sevdanýn da,
Hayali bir düþse ayrýlýklý saatlerin ve birde düþülmüþse,
Bil ki ölümün en anlatýlmaz yazgýsýdýr-bu alfabetik çizgiler…
—aþka deðil yokluðuna sataþýyorum/ biraz hakkým var buna!
Hayatý sürdürmeye yarar-yar’a bakýþ…(bence öyle ama)
Ve bir ömrün özetidir-nerden bakýlýrsa…( ya sence?)
Þimdi “sen” fýrtýnasý dinmemiþ kuþatmayken kozmosta,
Çýrpýnýr yüreðim asi bir býçak darbesiyle, bu kez ölmem.
Bil ki dostluk yaratanýn vefasýdýr-unutmam-unutturmam…