yapraklarýn örttüðü eski sokak
pejmürde bir ben/in
kendine koþmasý ile bitiyordu
kýytýrýk ýþýk bozmasýnda seviþen
düþlerim
düþerken aynanýn ters açýsýna
ruhsuz bir bakýþ tenden geçerdi
oysa
solusam kendimi aynada
buharlaþacak o sokak da
her öpüþ dudaklardan baþladý
tadýný almýþ bir kere
tuz ile bandýrdýðý ölümler
þimdi acýya ne kadarda tatlý
ahh
bir bilsen
ne tenimden silindi koku/n
ne de dilimde bitti adýn
sindiðin
ve sýðýndýðýn bu sokakta
sensiz her koku
inancýma korku
iki yerden bükülür insan
kalp
ve sözler
ikisinden geçen yalnýzlýk
ayýp söylenceler ile baþlar
olasý bir sevi
çýkýnca yola
sesini yýkar gece
baþka bir dünyanýn mümkünleri ile kardeþ
gece de ölümlerim
genel nefret sendromu yaslanmýþ gözlerime
geç git sen
uðrama bana
yýkadýkça hiçliðimi
kalbinin rengiyle
yalnýzlýðým ilahtýr dramýnda
ki
ne köpekler görmüþtür en kralýndan
hiç iþi olmaz soytarýsýyla…