Yalnızlığın ayak sesi

haddi hesabý yok
düþürdüðüm sözcüklerin
kan eðiren dil/im çaresiz
dehlize sürükleniyor gizli öznelerim


renksiz baþlangýçlarý sobeliyorum
upuzun saçlarýný okþarken gecenin
kimliði yitik kentimde
çürüyen ömrüme
sýð rüzgarlar ekiyorum


zaman
esmer güzü unutup gidiyor yüzümde
içimin karanlýðýnda kayboluyor
gülüþünün ýþýðýný kaybetmiþ serçe


kesif bir ayrýlýk siliyor bütün renklerimi
üþüyor buzullar içinde belleðim
yalnýzlýk aman vermiyor
nefesi ensemde
büyüdükçe büyüyor hasretim


eprimiþ anýlara veda eden aþk
sýrýlsýklam özlemi býrakýyor rehin
çeviriyor kalemin namlusunu
diz çöküp boyun büken þiirlere...


Aslý Aydýn
Sosyal Medyada Paylaşın: