EY AŞK SEN NESİN?

Yüreðim!
Kapýn müstekardýr.
Hüsnü kelamýn, kilidin.
Acizim, lâkin meftun...
Sor bakalým efsunu nedir, bu iþin?
Aþk!
Aþk diye yanar durur, divane gibi gezerim...
Ne giydiðimdeyim nede çýkardýðýmda...
Aþk! Der yüreðimin tam ortasýnda yanan ocaðýn hikmetini ararým...
Gündüzü saran gecede miydi, keramet yoksa kelam ettirenlerde mi?
Hüsnü zan eder, günaha bulanýrým...
Aþk, günahtan arýnmayý da dilemekti...
Aþk, beþeri olaný yüreðe alabilmekti ama onu kapýnýn dýþýnda tutup duyguyu damýta damýta akýtabilmekti…
Harap etmeden, karartmadan þad olmayý niyet etmekti...
Aþk, Yusuf’un gömleðinin arkadan yýrtýlmasýydý.
Zindandan Sultanlýðý uzanan yolun yolcusu olmak...
Aþk, masumiyet içinde kalakalmanýn adý:
Aþk, savrulmaktý.
Ismahan ÇERÝBAÞI
Sosyal Medyada Paylaşın: