Sabahýn ayazý soðuk bir býçak gibi kesiyor sokaklarý, dizlerime kadar gölgelere batýyorum. Bir tramvay geçiyor uzaðýmda, camlarýnda titreyen yüzler: hiç biri tanýdýk deðil, hiçbirine ait deðilim.
Sis, her þeyin üzerine düþüyor incecik bir perde gibi. Aðaçlar, evler, yollar… Ve ben, bir silüet kadar belirsizim. Kime ait bu puslu sabahlar? Hangi þairin dizelerinden düþtü aklýma?
Bir kafede oturuyorum sonra, elimde gazete , dünya eski bir yalan gibi duruyor masamda. Bir garson geçiyor yanýmdan, çayýn buðusunda annemin yüzü beliriyor bir an. “Unutma,” diyor, “Hayat, hiçbir þeydir bazen, ama o hiçbir þey, her þey olur bir anda.”
Sokaða dönüyorum yine, ve sisin arasýnda kayboluyorum. Belki bir ev bulurum kendime, belki bir þiir, belki de sadece bir ses: adýmý sesleyen, ve bana ait olan.
Sosyal Medyada Paylaşın:
Yazan Adam Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.