Bir kuyu kazýyorum içimde, Küreðimi yitirmiþim, Ellerimle , týrnaklarýmla deþiyorum varlýðýmý. Ýrkiliyorum, Camlarý týrmalayan bir kedinin çýðlýðýyla.
Ýndikçe derinliklerime, Çýðlýk atýyor bir çocuk, Susturuluyor bir yudum suyla.
Biliyor musun, aynalar da unutur bazen kimin bakýþýný yansýttýðýný. Ben unuttum, Camýn arkasýnda kim bekliyor beni? Bir gölge mi , Yoksa bir hiç mi?
Bir yüz çiziyorum havaya, Kaðýtsýz, kalemsiz. Ama herkesin unuttuðu o eski yüze benziyor. Ve tuhaf bir kadýn geçiyor aklýmdan: Beli bükük bir þiir gibi, Yarým, yýrtýk, Bir sayfanýn dip notu sanki.
Ellerimle sardýðým geceleri, Þimdi çöpe atýyorum. Çünkü gece dediðin, Bir kemik yýðýnýdýr bazen, Ve biz, Onu kemiren rüzgârlarýz.
Sonunda, kuyu tamamlanýyor. Dipte su yok, Suyun yankýsý bana kalan. Bir kadýn ; Kollarý camdan, gölgesi yok. Sadece bakýyor, Bakýyor ve fýsýldýyor: "Boðulmak güzeldir, Kendi yansýmanda."
Sosyal Medyada Paylaşın:
Yazan Adam Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.