Soğuk

Ýþte bir gün daha bitti,
Ömürden belki de tek günde yýllar gitti.
Soðuk bile artýk üþütemiyorken beni,
Hayat illetinin kendisi inim inim inlemeli.

Bugün yine caddeye çýktým,
Ecelin geldiði insanlara baktým.
Ölüm bile artýk korkutamýyorken beni,
En sarp uçurumun kýyýsýndan sarktým.

Þimdi derler bana: "Ne büyük intiharcý!"
Fünyesiz dolaþýr mý hiç benim gibi masalcý?
Yýkým bile artýk ürkütemiyorken beni,
Bekleme beni görmeyi, artýk akýlcý.

Sorma garezim nedir hayata,
Olma sakýn hayatla rabýta.
Baðlanmak bile artýk üzemiyorken beni,
Varma vakti gelmiþtir belki de murada.

Balkona çýkayým dedim, saat gecenin beþinde,
Belki de en sert kýþýn korkulasý beþiðinde.
Herkes hakkýmda düþünüyorken ne yapacaðýmý,
Ben, belki de en korkulasý ölümün eþiðinde.

Neden yakmaz cildimi bu dehþet soðuk?
Belki de en kor güneþlerden az biraz boðuk.
Herkesin dili anlamsýz geliyorken nazarýmda,
Hayatým öylesine sararmýþ, öylesine soluk.

Bir ölü müyüm, yoksa hayatta mýyým?
Uykuda mýyým, yoksa uyanýk mýyým?
Beden denen bu çürümüþ zindanýn içinde,
Ecelden örme duvarlarýn ardýnda mýyým?
Sosyal Medyada Paylaşın: