Hatrı Sayılır Sebepten

Sevgilim!
Bazý cümlelerin bu saatte,bu satýrlara,bu denli yerleþmesine mütevellit;kýrk yýl önce içilmiþ acý kahvenin hatrý ile alakasý olduðunu hiç sanmýyorum…
Zaten o kahve ilk yudumda dibime çökmüþtü.
Telvesi damaðýmda daðýlmadan,kulaklarýma çarpan sözlerin koru,dudaklarýmý oyuna getirip,içimde avaz avaz baðýran erbabý yasaklý aþkýn dizlerine düþürdü…
Yarýnýmý koynumdan çalýp,beni bildiðim,gördüðüm yerlerden çok uzakta bir yerde yalnýzlýðýn sýðamadýðým odasýna kapattý.

Buralarý seni içimde hallettiðimi,yok ettiðimi,unuttuðumun altýný çizen cümlelerle doldurmak isterdim.
Tam da böyle olsun isterdim.

Ama bazý anýlarýn kokusu buram buram aðlarken,bazý anýlarýn yolu hep senin kapýna çýkarken;sana “seni unuttum”demek,sadece kendi aldanýþýmla tekrar ayný masaya oturup,bana biraz içirir,sonra sarhoþ eder,aðýz dolusu küfürlerle sokaða iter belki…
Sonra seni düðümlediðim yerden kopar ipler,solumda istediðin gibi voltalanmana sebep olur bazý içerikler.

Unutmuþ olmak;sadece ayný satýr içinde barýnabilir.
Sadece ayný satýr içinde kaçabilir inkar,gecenin bu saatinde içimde dolanan devriyelerden.
Taþýyamam sonraki satýrlara,diðer sayfalara,yarýnlara…
Ne kadar zorlasam kalkmaz içimden seninle seviþirken tuttuðum nefes.
Alýp baþýmý gitmek istesem; sýrtýmý dönemem sen yokluðuna..
Teþebbüs etsem izimi bulur,adýmý yalancýya çýkarýr bu direnç.
Düþünsene,siyah olan bir þeye sen mavisin diyorsun…
O senin üzerine karanlýðý örtüyor,
Ýkna oluyorsun…
Þimdi ben sana,”seni unuttum” desem üzerimde üþüyen gölgene yakalanýr,siyahýna mahçup kalýrým.
Sonra direnemem,yine ben yalancý çýkarým.

Ýsterdim aslýnda;
Omuzlarýmdan kayýp,yere yýðýlýp kaldýðýný görmeyi,
Ruhumun seni terkedip gittiðini son anýna kadar izlemeyi.
Ceplerimde birbirine girmiþ ters cümlelerin acýsýyla göz göze gelmeden son noktayla vedalaþýp,yenilikleri karþýlamayý.
Çok isterdim dünümü yarýnlarla bozmayý.

Yoksun…
Ve ben,çok bozuluyorum bu duruma.
Dilimde yanan umutlar,burnumun direðinde sallanan ihtiþamlý beþikten düþtü yine bu akþam.
Beni eksilttiðin yerde yangýn var yine,
Bu akþam sana yazdýðým bu mektupta acýyla seviþen;ahrar anlamlarýn beline kadar uzamýþ saçlarý yanýyor köklerinden yine.
Birbirine girmiþ kelimeler kopuyor orta yerinden.
Hepsi tek baþýna,hepsi kendi cehenneminin kapýsýna býrakýp kaçýyor kendini.

Yazarken biraz aðladým.
Söylemesem de zaten sen anlardýn.
Sen okuyamayacaksýn tabii…
Ulaþmayacak eline bu satýrlar,uðramayacak kapýna piþmanlýk hissettiren zaman.
Bunu hiçbir zaman istemedim ben zaten.
Ama tutuþacaksýn bazen.
Dokunduðum yerlerine dokunurken baþkalarýna soyunacaksýn.
Ben hissi býraktýðým yerlerin terlediðinde kopacak gömleðinin son düðmesi kendiliðinden.
Ardýndan belki tek baþýna seviþirsin günahýnla,sonra tek içersin damaðýmda acý tat býrakan kahveni.
Ve sen anlarsýn yüreðim aðzýmda,bu akþam kýyametin gözlerimde nasýl aðladýðýný ve hala hatrý sayýlýr sebepten ölemediðimi…
Sosyal Medyada Paylaşın: