Bir gölgeyim belki, Ama ýþýða sýrtýmý dönmedim hiç. Topraðý kazýrken parmak uçlarýmla Ayak izlerini buluyorum. Sessizlik kaplýyor içimi, Fakat bu fýrtýnadan önceki derin sessizlik.
Sözcükler damlýyor avuçlarýma, Sanki bir hikâyenin Unutulmuþ sonu gibi. Her nefes bir yol Her yol bir baþlangýç, Bilmediðim bir masala sürükleniyorum.
Kimi zaman duruyorum, Bir aðacýn gölgesinde Ve kökleriyle konuþuyorum sessizce. Onlar anlatýyor bana; Yeri, göðü ve aralarýnda sýkýþmýþ insanýn hikâyesini.
Hangi yol bizi kendimize çýkarýr? Diye soruyorum kadim köklere, Cevap, derin bir sessizlik oluyor. Çünkü cevabýn kendisi, sorunun içindedir aslýnda.
Ve bir an gelir, Tüm bilinmezlikler, Bir kuþun kanadýnda uçan dua misali. Gökyüzüne yükselir. O zaman anlarsýn, Arayýþ, kendini bulmanýn ilk adýmýdýr. Ve bulmak, Yeniden aramak için bir baþlangýçtýr.
Sosyal Medyada Paylaşın:
Oktay Güvener Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.