Oysaki kadýn ulu bir çýnardý; Kökleri bin bir pareden beslenen… Bazen anneydi kadýn, bazen bacý, Bazen evlat… Bazen de; dost, komþu, yoldaþ, sýrdaþ… Çoðu zaman da vefalý bir eþ, Hasretlik çekilen yaren…
Bir duanýn kabulü, Bir türkünün özlemli naðmesiydi kadýn… Geceye dolan ay ýþýðýydý Kadýn… Emeðin þekil bulduðu, Gönülden dökülen gözyaþýydý… Kimi zaman da, Sessiz bir çýðlýk… Ya da hayata meydan okuyan bir direniþ..
Kadýn, Kalbin tahtýnda oturan bir hükümdar, Sevdanýn en müþfik yansýmasýydý… Bir tohumda tomurcuklanan hayat Ve dalýndan hiç kopmayan bir çiçekti…
Sosyal Medyada Paylaşın:
Oktay Güvener Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.