Gecenin sessiz perdesi, rüzgârýn titrek parmaklarýnda geziniyor. Bir yýldýz düþtü, hiç var olmamýþ bir düþe doðru. Zaman, avucundan kayýp giden kum gibi, bir hiçliðin þarkýsýný söylüyor.
Gözlerim, ufkun ötesine düþen bir yanký, bir çocuðun unutulmuþ gülüþünde saklý. Duyuyor musun? Toprak, suskun çýðlýklarýný fýsýldýyor göðe, yaðmur olup dönecek her kelime.
Gölgeler, bir aynanýn ardýnda soluk alýp veriyor. Adýmlarým, bana ait olmayan bir yola düþüyor. Belki de tüm yollar, ayný hiçliðe varan birer çaðrýdýr.
Ve sessizlik... yüreðimde büyüyen bir orman, her yaprakta binlerce sýr gizli. Bir rüya gibi gelip geçen anýlar, dokunulmamýþ bir sabaha göz kýrpýyor.
Gecede bir söz saklý, bir sýr gibi aðýr ve karanlýk. Göz kapaklarýmýn ardýnda dans eden ýþýk, bir kelebeðin son uçuþu kadar hüzünlü. Biliyor musun? Yýldýzlar bile kayarken kendilerini unutur bazen.
Gökyüzü, bir zaman atlasý gibi, her iz, bir kayboluþun hatýrasý. Ellerimde bir hayal tutuyorum, parmak uçlarýmda eriyor gece. Belki de hayal dediðimiz, unutulmuþ gerçeklerin gölgesidir.
Beni çaðýran sesler var, rüzgârýn kýyýsýnda yankýlanýyor. Adýmlarým, yerle gök arasýnda ince bir hat, ne yükselip kaybolabiliyor, ne yere düþüp kýrýlabiliyor.
Býrak, zaman beni nereye savuracaksa savursun. Belki bir çiçeðin ilk tomurcuðunda yeniden doðar umut. Belki bir dalganýn köpüðünde kaybolur tüm acý. Çünkü her þey, bir anýn içinde baþlar ve biter.
Yitik zaman, sessiz bir þiir gibi dolanýyor etrafýmda, ve ben, o þiirin son dizesini bulmaya çalýþýyorum. Sosyal Medyada Paylaşın:
Arif Odabas Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.