YAKLAŞTIKÇA KAYBEDİŞİM

Varlýðýnda hayat bulmak varken,
Yokluðunda kaybolmak yazýlmýþ alnýma.
Sana her yaklaþtýðýmda, uzaktýn bana.
Kader miydi seni benden alan,
Yoksa senmiydin ey can uzaklaþan.

Kalemime aðýr gelen kelimeleri,
Sokaðýna her býraktýðýmda,
Anladým, görünmez oluþumu.

Yanlýþ anlarsýn hissi yok mu,
Kendime güvensizliðim,
Dilimi lal ederdi, anlatamazdým.

Sevgim arttýkça, aramýzda oluþan uçurum,
Beni bir yardan atardý,
Düþerken, son çýðlýðý yankýlanan,
Heveslerimin ve heyecanýmýn.

Sensizlik ruhumu çekerken bedenimden.
Azraile gerek yoktu.
Tükendim sevgi cahilliðimden.
Kuyulara düþerim kabullenerek,
Yenilmiþliðimi ve ezikliðimi.

O his var ya, insaný doðduðuna piþman eden,
Çaresizlik, iþte o, sevilmediðini baðýrýr kulaðýna.
Nefes aldýrmaz, beynini çürütür en derinde.
Dayanamam, gücüm yok bu gerçekle yüzleþmeye.

Herþeyden çekmek isterim elimi, sonunda.
Hayat kýrýklarý batarken canýma,
Yaþayan bir ölü misali hiçlikte yok olurum.
Sosyal Medyada Paylaşın: