KİM BİLİR

Ben beþ para etmez düþler kurarken
O, elinde ekmek, ayaklarýnda telaþ,
Dudaklarýnda bir istasyon türküsü
Kar tanelerine can veren yapraklarýn,
Ýç çekiþlerine aldýrmadan yürüdü
Issýz bir nehir gibi geçti yanýmdan.
Bakýþlarý uzak bir orman gibi yalnýz ve tenha,
Yanaklarý gelincik tarlasý kadar kalabalýk ve güzeldi
Yürürken sanki bir yokuþu aþýyor gibiydi
Saçlarý alabildiðine özgürdü ama
Koynunda bir mahkûmu taþýyor gibiydi.

Kim bilir kimeydi kavuþma arzusu
Hangi elin sýlasýydý leylak kokan saçlarý?
Kimin gurbetiydi o güzel gözleri?
Hangi ateþin býraktýðý kül,
Hangi denizin kumsalýydý teni?
Kim bilir!...
Elinde ekmek, ayaklarýnda telaþ
Geçip gitti yanýmdan
Beni kaç kez öldürdüðünü bilmeden.

Aydýn YÜKSEL-ANKARA
27-11-2024-Salý-00.04

Sosyal Medyada Paylaşın: