Bu þiir emanet gibi kalsýn sandýðýnda, sararmadan kanaviçelere iþlediðim tebessümlerimde. Lavanta koksun, sebepli sebepsiz yaz çiçekleri sarksýn kýyýsýndan köþesinden. Raftaki kitaplar, cýzýrtýlý plaklar güzelliðin resmini, sesini saklasýn. Uçar gider zaman, kum tanesidir insan. Bir gün bir yaðmur damlasý oluverir þarkýlarýmýz. Ömrümüz bir resmin renklerinden daha kýsa sürede solup giderken belki emanet bir þarký, kýyýda köþede kalmýþ þiirler dokunacak yüreðimize. O zaman bir anlýk, eþlik edecek zamanýn sonsuzluðu ve mührünü vuracak ana.