Ağaç

Bir aðacýn dibine çöküp,
Kendi yalnýzlýðýmda,
Yokluðunun keþkelerine boðulmanýn yersizliðine dalýyorum.
Oysa, dönüp "haklýydýn" diyecek olan sen iken,
Zaman’a küfürlerim kaldý bana;
Zaman’a belki de zamansýzlýk...

Düþünceler içinde kaybolmuþken,
Bir biriktirme çabasýnýn içinde,
Her aný, her hatýra,
Bir taþ gibi aðýr geliyor.
Gözlerim, geçmiþin gölgelerini ararken,
Kalbimde açýlan yaralar,
Zamanla sarmaktan çok,
Bir yürek aðrýsý olarak kalýyor.

Hayat, bir akýþ gibi,
Duraksamadan sürüp gidiyor;
Fakat ben, bu durgun suda,
Kendimi kaybetmiþ bir yudum su gibi,
Ýçimdeki dalgalara kapýlmýþ durumdayým.
Ve sen, belki de en çok bu yüzden,
Her hatýrlayýþta bir yara açýyorsun;
Zaman, seninle dolup taþarken,
Bende sadece anýlarýn yürek acýsý kalýyor.

Aðaç, köklerini derinlere salarken,
Ben de ruhumu derin bir boþluða gömüyorum.
Her yapraðýn düþüþü,
Bir hatýra, bir aný;
Her rüzgar, senin sesi gibi,
Beni sarýyor, sarhoþ ediyor.
Bir zamanlar birlikte hayal ettiðimiz günler,
Þimdi gökyüzünde kaybolmuþ yýldýzlar gibi,
Parlak ama ulaþýlmaz.

Geçmiþin yankýlarý,
Duygularýmýn labirentinde kaybolmuþken,
Her köþede seni buluyorum;
Bir gülüþte, bir bakýþta,
Bir anýdan fýsýldayan seslerde.
Ve ben, bu sessiz çýðlýkta,
Kendimi kaybetmeye devam ediyorum.

Yalnýzlýðýmýn koynunda,
Kendimle yüzleþiyorum;
Zamanýn acýmasýz ellerinde,
Bir çocuk gibi savunmasýzým.
Her an, bir umut taþýrken,
Ýçimdeki boþluk derinleþiyor.
Ve belki de en çok bu yüzden,
Senin hatýralarýn,
Bir yara bandý olmaktan öte,
Bir acý kaynaðý haline geliyor.

Zaman, kaybolmuþ bir dost gibi,
Beni yavaþça terk ediyor;
Ve ben, aðaçlarýn gölgesinde,
Kendimle yeniden barýþmak için,
Belki de bir gün,
Yeniden doðabilmek umuduyla,
Gözlerimi kapatýp,
Hayal ettiðim o günlere dalýyorum.
Ama her dalýþ,
Beni derinlere çekiyor;
Ve her kez,
Ýçimdeki boþluk daha da büyüyor
Sosyal Medyada Paylaşın: