Bölünmüş Bir Rüya

Dünyanýn alýþýlmýþ yalnýzlýðýnda
Ellerime düþen,
Bir yemin mi yoksa yorgun bir dua mýydý?
Bilmiyorum.

Zamanýn sýrtýnda kýrýlmýþ bir yay,
Topraðýn çatlaklarýna saklanmýþ
Ýlk nefesin hikâyesini anlatýyor.
Her söz, yedi daðýn ardýna ulaþýr mý?
Yoksa karanlýðýn içinde
Eriyip gider mi?

Kaç mevsim ölebilir ayný bedende?
Ýçimde kör bir ayna,
Suretimi alýp kayboluyor.
Her çatlak bir sýr,
Kendi külünden doðmuþ bir yangýn.

Gece, kanatlarýný düþürdü üzerime.
Bir çarþaf misali serildi
Kýrýlmýþ umutlarýmýn üzerine.

Ey!
Adýný unuttuðum gölgeler,
Hangi uçurumda yankýlandý sesim?
Hangi boþluða düþtü kalbim?
Bu bir döngü mü,
Yoksa bozuk bir plaðýn takýldýðý yer mi?

Sonunda…
Bir kapýnýn eþiðinde duruyorum,
Elinde bir anahtar tutan,
O eski rüyaya benzeyen figürsün.
Kalbimi teslim ediyorum,
Bölünmüþ bir rüyanýn ortasýnda
Kendimi tamamlýyorum.

Ve sükût,
Tüm yaralarý saran,
O ilahi sýr oluyor.

Sosyal Medyada Paylaşın: