Hadi, götüreyim seni
Bu kasvetli bulutlarýn çöreklendiði yerden…
Bir adým at o dairenin dýþýna, yeter!
Güneþin girmeyi kestiði o noktayý aþ!
Birden görünür olsun her þey…
O dairenin içindeyken;
Bulutlar üzerine vurmuþ,
Küskün birinin gözlerinden gösterirken sana dünyayý;
Göremediðin yüzlerine bürünüp,
“Hoþ geldin” desinler sana.
Hadi gel, korkma!
“Güvenli burasý…” deyip tutunma
o çemberin kenarýna…
“Orada gülümsemeler kadar aðlayýþlar da var.”
deme!
Aðlayýþ olmasýn diye
Gülüþlerden vazgeçmek niye?!
Hayatý dýþarýda býrakan,
‘Evim’ dediðin bu buz gibi yerde
Kaskatý kesilmektense,
Aðla aðlaman gerekiyorsa da;
Tebessümü dýþarýda býrakmayan
Bir dünya verecekse sana…
Hadi, tut ellerimden,
Þu hýmbýllýktan bir soyun!..
Baþka bir giysi geçir üzerine,
Seni daha çok gösteren…
Kat kat örtülerle sarýnmýþsýn gibi
Gizlemeyen, þeklini…
Bak, dondurmacý var az ötede!..
Hani sen çikolatalý, çilekli severdin…
Hadi, hemen buradan çýkýp verelim sipariþimizi…
Henüz o dairenin üzerini saran bulutlar
Ruhuna inmemiþken;
Görmeni engellemezken yüzümü…
Sana ulaþabiliyorken oradan
yansýyan duygularýmla ben,
“Sana deðer veriyorum” diyen o anlamý
Haykýrýrken en çok da,
Tut elimi bir an önce!
Dýþarý gel benimle…
Ve dondurmacýya giden
Yýllar önceki o küçük kýzýn kalbindeki
Telaþla çýrpýnan kuþ kanatlarýnýn sesini duy yine…
Çilekli, çikolatalý bir külah dondurmanýn
Lezzetinden süzülüp gelen bir hayat nasýl olur,
Hatýrla yeniden…
O tatta ifadesini bulan bir hayat nasýl olur…
Sonra yine dönersin evine, korkma;
Bir yere kaçmýyor bu ev…
O çok sevdiðin köþene çekilir,
Kahveni yudumlarsýn yine keyifle…
Sokaðý seyredersin pencerenden;
Çok farklý bir ýþýkta ama bu kez..
Onu az önce geçtiðin bir sokak yapan,
Isýtan bir ýþýk…
Her zaman geçtiðin sokaktan farklý
Bir sokak yapan onu…
“Alýþveriþe gitmeliyim,
Yiyecek bir þey kalmamýþ…” demeden;
Öylesine, hayatý solumak için geçtiðin…
Camýn ardýndaki rüzgârý
Yemiþ birinin
Hayata dokunan elleriyle
Tutmaya baþlarsýn o zaman,
bir ucundan hayatý sen de…
Onun içinde bir yere koyarsýn artýk evini.
Taptaze bir havayý
Boca edersin
Böylece evine…
Nefessiz kalan yerlerine
Nefes verir,
Kovarsýn evinden kasveti.
Patlýcanlarý dolaptan çýkarýr,
“Yemeði yetiþtirmem gerek akþama” dersin,
Her zamanki gibi yine…
Ama her zamandan farklý olan
Bir þeyi var ederek yüzünde…
Bir yaðmur damlasýnýn ýlýk dokunuþu
Gibi teninde hissederek hayatý,
O dokunuþun tatlý ürperiþiyle
Yaparsýn bu kez,
Önceden yaptýðýn her þeyi…
Patlýcanlara bile gülümsersin.
“Ne yapabilirim
Daha iyi solumak için hayatý?”
diye sorarsýn onlara belki de
o gülüþünle…
“Kapadokya gezisinden
söz ediyordu arkadaþým geçenlerde…
Gideyim mi O’nunla, ne dersiniz?”
dersin belki.
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.