Rüyaymış Deseler

Zelzele sonrasý, Kýrýkhan’ýmda,
Ne gidiþ, ne geliþ, ne yolcum kalmýþ.
Varýp da gördüm ki, yýkýk hanemde,
Ne giriþ, ne kiriþ, ne bacam kalmýþ.

Gamlandým, gözlerim yaþ ile doldu,
Acaba hayatta kimlerim kaldý?
Dediler tümünü Yaratan aldý,
Ne yoldaþ, ne kardeþ, ne bacým kalmýþ.

Seyyar satýcýlar, bir þey satmýyor,
Toz-duman bað-bahçe, güller bitmiyor,
Dallarda þen-þakrak, kuþlar ötmüyor;
Ne baykuþ, ne çavuþ, ne serçem kalmýþ.

Uzaktan kokusu, duyuluyordu,
Ýçine çökelek, koyuluyordu,
Komþuyla birlikte, doyuluyordu;
Ne ateþ, ne lavaþ, ne sacým kalmýþ.

Üçü de güzeldi, tanýþamadým,
Utangaç bir gençtim, yanaþamadým,
Yýllar gelip geçti, konuþamadým;
Ne Emoþ, ne Maviþ, ne Ecem kalmýþ.

Bir þans daha verdi, var eden yoktan,
Çýkamadým hâlâ, o kâbus, þoktan,
Ýlham perilerim, terk etti çoktan;
Ne yazýþ, ne diziþ, ne hecem kalmýþ.

Gözlerime bir an uyku girmiyor,
Ruhumda yangýn var, aman vermiyor,
Dýþýma bakanlar, bir þey görmüyor;
Ne dikiþ, ne mor-þiþ, ne sancým kalmýþ.

Ayaða bir kalksa, þehrim harbiden,
Deseler rüyaymýþ, devam yeniden,
Bakmýþým silinmiþ, kahrým aniden;
Ne ölüþ, ne o düþ, ne acým kalmýþ.

19.10.2024
Muhittin Alaca



Sosyal Medyada Paylaşın: