Kapýda bekliyorum…
Kocaman bir seste çýnlayan ‘çocukluk’
Ayrý ayrý renklere bürünecek az sonra;
Sesler belirginleþecek…
Merdivenlerden sokaða taþacak
Çocuklar, rengârenk…
Ben hemen tanýyorum rengimi.
“Ha onun, ha benim” diyorum “o renk…”
Sonuçta canýmdan bir parçaya ait...
Ýniyor okulun basamaklarýndan,
O güler yüzlü resmin bir parçasý olarak…
Çocuklarýn olduðu bir resme yakýþýr þekilde,
En güzel parçalardan biri olarak parýldýyor orda.
Merdiveni aþýp yanýma geliyor…
Resim geniþliyor gitgide;
Kopmaya niyeti yok ‘benimki’nin bütünden…
Baþka çocuklarý da katýyor aramýza ille de.
Bir arkadaþý sesleniyor uzakta bir yerden,
O da cevap veriyor…
Bir türlü çýkamýyoruz çerçeveden.
Çýkmak istemiyoruz ki zaten!..
Çocuk nefesiyle ýsýnmýþ,
Oraya buraya koþturan küçük bedenlerle
Kapsamýný gitgide geniþleten
Bu cývýl cývýl yerden;
Renkleri yutan boþluklarýn olduðu
O yere… neden geçelim ki?
Resmin bittiði,
Çerçevenin dýþýnda kalan,
O adamýn telefona baðýrýp durduðu…
Tek bir renk bile býrakmadýðý
O kaldýrýma..?!
Sonsuza kadar burada kalabiliriz.
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.