ŞİİRLERİMDEKİ HÜZÜN

Bütün þiirlerimi kaplamýþsa hep hüzün
Sanmayýn hepsi benden, hepsi benim kederim,
Gizli bir derdi vardýr, mahzun bakan her yüzün,
Derdini paylaþýrým, kendime dert ederim...

Bir hüzün âleminde gezerim diyar diyar.
Öksüz bir çocuk, ya da kimsesiz bir ihtiyar,
Görkemli bir yaþamdan kalmýþ metruk konaklar,
Hangisine rastlasam, hüzünlenir, giderim...

Annesiz yavru kedi, tekmelenen aç köpek,
Dalýndan kopartýlýp, yere atýlmýþ çiçek,
Ya da, kanadý kýrýk, uçamayan bir böcek
Bilmem bana ne derler, ben onlara ne derim...

Her hýçkýrýk, her feryat, hüznüme hüzün katar,
Evsiz sokak çocuðu, benim gönlümde yatar.
Her çaresizin kalbi, benim kalbimde atar,
Ben, onlarla yaþarým, hüzün, benim kaderim.

Veremesem de, bütün açlara aþlarýný,
Elimden gelen, yalnýz, silip göz yaþlarýný
Bir sýcak sevgi ile, okþamak baþlarýný...
Onlar yanarken ben de, duman duman tüterim.

Ben, onlarý görüp de, þöyle bakýp geçersem,
Sigaramý, onlarý düþünmeden içersem,
Bunca dertli dost varken, ben gülmeyi seçersem
Hüzün bitirmez beni, ben o zaman biterim...

Ünal Beþkese
Sosyal Medyada Paylaşın: