Bizim mahallenin terzisi; Ýðnesi paslý, ipliði yýpranmýþ. Ne kadar istesen de, Dikiþ tutmuyor be kardeþ, Paramparça olmuþsa eðer o seven kalp. Ne yýrtýk sevdaya çare var, Ne yamalý dostluklara!
Oturdum dükkânýn önünde, Bir çay söyledim, demli olsun dedim, Hayat gibi acý, olsun ki anlayayým içerken. Terzi baktý þöyle bir tüm yaþanmýþlýðýyla, "Evlat," dedi, "Gönlü dikmek zor iþtir, Her dikiþ biraz yara býrakýr kalpte."
Dedim ki, "Ustam, Bir gönül kaç kere sökülür? Aþkýn ipliðini nereden bulur kalp; Düþlerimden mi, yoksa yüreðimden mi?" Güldü, "Gönlün terzisi Allah’týr evlat, Biz ancak yama yaparýz naçizane."
Gözlerime baktý, elini uzattý, "Sen yine de umudu dik kalbine," dedi, "Yýrtýlýrsa da üzülme, Her yýrtýk yeni bir yol olur, Ve o yol seni kendine götürür belki de."
Bu dikiþ tutmaz dünyada, Kimi acýsýný yamarken aðlar, Kimi kalbini yamarken güler; Ama bil ki dostum, Her dikiþ, bir hayat hikayesinin yankýsýdýr. Her dikiþ, kalpte açýlan bir yaradýr; Her yara, yeni bir baþlangýçtýr.
Sosyal Medyada Paylaşın:
Yazan Adam Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.