Kahvenin köþesindeki duraðýn orada bir amca var, Elinde gazete, yüzünde yýllarýn kýrýþýklarý, Dedi ki, "Evlat, bu hayat iki liralýk felsefe, Bozuk çýkarsa geri almazlar, bilmiþ ol."
Elim cebinde, kafam dalgýn, Zamlar yaðmýþ market raflarýna, Bir de üstüne yok satmýþ umutlar, Yalnýzlýk desen sudan ucuz, Bir tane alana, ikincisi de bedava!
Simitçiye yanaþtým usulca, "Dostum," dedim, "Bize de bir umut ver." Güldü adam, "Umudu simitle yoðurduk arkadaþ, Çýtýr çýtýr ýsýr da bak, Aðzýnda kýrýk dökük hayaller kalsýn."
Ýki liralýk felsefe dediysek, Ýçinde biraz umut, gözlerinde ýþýk olsun, Fazlasýný isteme, Bu dünya zaten bozuk para gibi; Düþersin yere, kimse dönüp bakmaz bile.
Amca, bir sigara yakýp uzaklaþýrken, Ben de cebimdeki son bozuk parayla düþündüm; Belki de bu hayatý çok ciddiye aldýk, Oysa hayat hep iki liralýk bir oyunmuþ, Kazananý olmayan þu koca sahnede.
Sosyal Medyada Paylaşın:
Yazan Adam Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.