Orada bir yerlerde varsýn ya…
Dolduruyorsun ya bir boþluðu…
Isýtýyorsun, bir þekle bürüyorsun,
Bir anlam veriyorsun ona…
Bu bile yetiyor
Nefessizliðimden kurtarmaya beni…
Canýn kahve çekiyor mesela,
Kalkýyorsun yerinden;
Daha bir varlýk kazanýyor gölgen
Koridordan geçerken…
Bacaklarýný, kollarýný hissediyorsun…
Az önce öyle otururken olmadýðý kadar
Ete kemiðe bürünüyorsun.
Suyu ýsýtýyorsun,
Fincaný alýyorsun raftan…
Tam o temasta iþte;
Kulbunu tutmuþ fincanýn,
Masaya koyacakken,
Alâkasýz bir anda,
Kahve kokusu buram buram tütmeden önce…
Süzülüp geliyor boþluktan
Bir gölge, elinde fincan…
Bana mý benziyor ne;
Fincaný tutan o kadýn,
Kahve keyfini çok seven..?!
Ýþte o anlar var diye gülümsüyorum
ya þimdi böyle!..
Nefes almaya çalýþýrken, penceresiz;
‘Pencere ol’ diye bana
Tekrar tekrar hatýrlatýyorum kendime
O anlarý…
Apansýz yakalayan seni,
Zihninden kovmaya çalýþýrken gölgemi…
Beni hâlâ var eden sende…
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.