Öfke taþan o surattan yansýyan gün…
Paramparça bir aynadan yansýyan,
Bölük pörçük…
Çocuk anlamýyor ne zaman
Parçalandý ayna;
Önceki bütüne nasýl kavuþacak
Parça parça o þeyler?..
En çok parçalanan da annesi,
Bütüne kavuþmasýný en istediði…
Baðýrýyor “baba” dediði adam;
“Baba” dediðinde
Sevinç çýðlýklarý atan çok önceleri…
O kelime boþaldý mý anlamýndan,
O adamýn… babasýnýn yani;
Önündeki gibi
Boþ bir þiþeye mi benzedi?..
Zaten her þey o boþ þiþe gibi deðil mi?
Annesi giriyor odaya;
Boþalmýþ þiþelerden biri daha…
Anneliðini çýkarmýþ çoktan,
Yerine de bir þey koymamýþ…
Yok gibi sanki
Ama var gibi de ayný zamanda…
Görüntü var, ruh yok gibi…
Çocuk anlamýyor o olmayan þeyi
Ama sezgiyle de olsa þunu anlýyor:
O kadýn annesi deðil…
Dün gece ne oldu, anlamadýðý gibi…
Babasý baðýrýyordu yine,
Dili dolanýyordu az önceki gibi;
Yine bir þiþeyi boþaltmýþtý, belli…
Ýçine neleri sýðdýramadý gece kim bilir,
taþýrdý sabaha?!..
Þimdi o taþan þeyler yüzünden mi
Taþ kesildi annesi böyle?!..
Söylenemeyen sözcükler mi taþtý en çok da,
Annesinin boðazýnda düðümlenen…
Ama onun bedeninde olsa da
Ortalýkta hüküm süren bir þekilde,
Yönlendiren günün gidiþini...
Baþka sözcüklere geçit vermeyen,
“Sýraný bekle” der gibi…
Ne zaman gelecekti sýra peki
Kendisine söyleneceklere?..
Ne zaman “kahvaltý hazýr” diyecekti
O kadýn,
Annesi olacaktý yine?!
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.