Hüzün ve ölüm, Ne çok yer buldu gözlerimizde, Kanmýyor artýk vicdanýmýz. Az önce içimdeki yangýný söndürdüm, Ömrümün tam ortasýna vardým, Ýçimdeki hüzünlü boþluðu yamayýp, Sessiz, sahipsiz bir þiir sundum size.
Kalbim, yonttuðum kalemin bekçisi, Yorgunluðumdan yongalar dökülüyor, Bir yanýk kokusu yükseliyor ciðerlerimden... Masum çocuklara, Gözü yaþlý annelere, Aðlarým dünyanýn þimdiki haline …
Sosyal Medyada Paylaşın:
Oktay Güvener Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.