Mem û Zîn

Mem, Cizre’nin tozlu sokaklarýnda gördü
Onu yakýp kavuracak iki kara gözü,
Bir çift alev, bir çift umut,
Fakat elleri yalnýz, elleri bomboþ.

Aklý Zîn’de, gönlü yaralý,
Daðlarda yalnýzca rüzgârla aðladý,
Sessizce, her nefeste bir adým daha yaklaþtý
Yanan hasretin derin kuyularýna.

Aþk, göðsünde bir býçak gibi,
Her saniye daha derine saplandý.
Ve Mem, kalbini yavaþça býraktý,
O sessiz sýzýnýn ellerine.

Zîn, Cizre’nin bahar kokan çiçeði,
Fakat bu gül dikenlerle çevrili,
Bir bakýþ, bir nefes kadar yakýn,
Ama bir ömür kadar uzak.

Mem, zindan karanlýðýnda buldu aþkýný,
Son nefesini Zîn’in adýyla verdi
Ve ancak Xanî’nin kelimelerinde
Ölümsüzleþti bu büyük sevda.

Sosyal Medyada Paylaşın: