İstanbul

Ýstanbul bugün pazar,
Korna sesleri yanký yapar.
Yeþil orman, kirlenmiþ,
Doða çürümüþ, hüsran kaplar.

Özlemler ufkun ardýnda,
Kalmýþ sevgiler, yarý yolda.
Metacý Çað’a kurban,
Mutluluklar, kaybolmuþ rüya.

Hayallerin peþinde,
Koþarken zaman, geçer gider.
Bir gün döner mi bilmem,
Kayýp umutlar, derin bir özlem.

Ýstanbul’un sokaklarý,
Kalabalýk, karmaþa dolu.
Ama bir köþede hâlâ,
Aþkýn sesi, fýrtýna gibi solu.

Gökyüzü gri, bulutlar aðýr,
Her þey sanki bir rüya gibi.
Kaybolmuþ hayaller içinde,
Bir gülüþü hatýrlamak zor gibi.

Kimi zaman gülümser günler,
Kimi zaman hüzün, bir gölge.
Nehirler gibi akýp geçer,
Zaman, durmaz, hiç beklemez.

Yüreðimde bir sevda saklý,
Sokaklar, anýlarla dolu.
Her köþe baþýnda bir hatýra,
Bir umut, belki de bir yolculuk.

Geceleri parlayan yýldýzlar,
Bir umut ýþýðý gibi parlar.
Ama gün doðarken yine,
Kaybolur tüm hayaller, daðýlýr.

Ýstanbul, seninle büyüdüm,
Her köþende bir baþka dünya.
Ama þimdi, her þey deðiþti,
Bir zamanlar güzellikler doluydu.

Doðanýn sesi, artýk kýsýk,
Yeþil alanlar, gri betonla kaplý.
Ama yine de kalbimde saklý,
Bir sevda, bir umut, bir bahar
Sosyal Medyada Paylaşın: