Aşk

Aþka kýrmýþtýk kalemimizi. Okuduðumuz þiirlerde öznesi oluyorduk her kelamýn.


Söylenecek þey kalmýyordu. Özgün i mgelerin peþine düþüyorduk. Düþülmemiþ derinlik, girilmemiþ mezar kalmamýþtý. Bu neyin deli arayýþýydý. 


Tekerürüydik birbirimizin. Yeni birþey söylemenin ümidini taþýyorduk. Damarlarýmýzda dolaþan kan kadar gerekliydi bu. 


Dudaklarýmýzdan dökülen dualarýn sahiplenici, saran kollarýnda buluyorduk huzuru.


Durmuþ zaman içinde anlama çýkan tek yol aþktý.


Kaç cehennemden çýkmýþtýk, vaat edilen cennete varmak için.


Baþa sarsa ömrümüz bize varacak ateþlerde seve seve, döne döne yanacaktýk.

Sude Nur Haylazca

(Vaha Sahra)
Sosyal Medyada Paylaşın: