Þöyle derin bir nefeslik sadece,
O kadarcýk bir aralýk…
Kývrýlacaðým minicik bir köþe,
Kýsacýk bir mola bu kýmýldanýp duran,
Dürten þeylere…
Sýyrýlamaz mýyým ne dersin
O elbiseden?!
Çýkarýp atamaz mýyým o kýlýfý;
Oraya ait,
Kýmýldanýp duran þeylerle dolu..?
“Gerçekten gülmüyorsun sen”
demezsin o zaman belki…
Sendeki o sahici tebessüm
Bende de peyda olur,
Dudaklarým zorlanmaz yukarý kalkarken.
Ama yetmiyor ki zaman bir türlü!
Kahve molasý veriyorum kendime,
Sözde dinleneceðim…
Saatin tik taklarý
Ve karþýmdaki o yüzler
-Konuþmamý bekleyen durmadan,
Ýstedikleri bir renge boyamamý
dünyayý-
“Kalkma vaktin yaklaþtý” diyor;
Burada tutuyor beni,
Kaçmaya çalýþtýðým o dünyada…
O aralýk açýlmýyor yine,
Uzanýp kývrýlacaðým…
Ýpimi koparamýyorum bir türlü,
Bir þeyler çekiþtirip duruyor.
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.