Kalu Beladan Beri

Sarýp sarmalayan sesin yaralý ruhuma þifa. 


Seni dinlerken, göðsümde baþlayan tufan, göðümde uçuþ uçuþ kuþlar. 


Senin sesin ulvi, hücre hücre içime iþleyen.


Geceleri edilen umutsuz dualarýma karþýlýk gelen müjde.


Bitmeyen yaðmurlarýn, damla damla camýma vuran mýrýltýsý.


Ateþin çýðlýðý, suyun iniltisi. 


Sen, sahrama yürüyen vaha.


Sen bu þehri küle çeviren yangýn. 



Uykuda yüzüme yerleþen masum gülümseme.


Nadasa býrakýlmýþ topraklarýn coþkulu bekleyiþine atýlan tohum.


Unutulan rüyalarýn yeniden gün yüzüne çýkmasý.


Asýrlýk karanlýða güneþin aniden doðmasý. 


Kalu Bela’dan beri bekleyen iki ruhun kavuþmasý…




Ah sen, ben yara sen de kabuk…


Gel de kavuþsun yarayla kabuk…


Sude Nur Haylaca


( Vaha Sahra )
Sosyal Medyada Paylaşın: