Fa Diyez

ne kadar üflesen de yaralarýma
bitmiyor bu hüzün
geçmiyor bu yorgunluk anne...





bir apartman dairesinde býrakýyorum
son sözlerimi
duvarlarda örümcek aðlarý
aðlarda yaþam belirtisiz sinekler
gölgesini yitirmiþ devrik nefeslerim
balkonla kucaklaþmýþ
sarmaþýðýn arsýz dallarý
yaklaþmýyorum
içimde önüne geçemediðim
bir korkunun incecik sancýsý



hafiften rüzgâr esiyor
her an biraz daha ölüyorum diyorum
her gün biraz fazla



bakýþlarým sis
ellerim kan
darmadaðýnýk odam



bolero çalýyor üst perdeden kulaklarýmda
Pýnar Kür’ün bir deli aðacýnýn
nabýz atýþlarýný duyuyorum kalbimde
aþýk olmak gerek diyor bazý sesler
’’aþýk olursan yürek olur kalp’’
güz sarýsý bir gülümsemeye
mahkum ediyorum dudaklarýmý
havada kokuþmuþluk
bunalýyor ruhum
neredeyim
neredeyiz



kim bilir kaçýncý intiharý bu
bakýþlarýn gözlere
sözlerin öz’lere
günlerin gecelere



salaþ bir yorgunluk yürüyor
adýmlarýmdan önce her yere
hiçbir þeyi deðiþtiremiyor olmanýn aðrýsý
ateþe veriyor içimdeki dallarý
soluyor çiçekleri göðsümün
gözlerimden öpmüyor artýk serçeler



bir þiirlik yolum kaldý biliyorum
bir þiirlik yeþil
bir þiirlik umut




seslensem buradan
uzaklardan ses verir misin sesime
nefessizliðimin yankýsý
sularda boðulan susuzluðum
turuncu þarkýlarýn fa diyezi
üþürsem ört üstümü unutma
aðlarsam
sus
sakýn dokunma gözyaþlarýma







Gia.


Sosyal Medyada Paylaşın: