Es Makamı

yaþlý bir söðüdün
hikayesinde dillenirken zaman
s’özüme döndüm
gök mavisiydi þarkýlar
uyaksýz





cinsiyetsiz ahlarla ünlemlenirken yaþam
kimliksiz bakýþlarýn kokusu siner
üstüme baþýma
aðýz boþluðumda gevelenir
intiharýna kývranan alfabem
bir yýldýz kayar avuçlarýmda
avuçlarým düþlere yâr



þarkýlardan ikindidir þimdi
mevsimlerden s’is
yaðmurlardan hazan
ellerin hâlâ beyazdýr ilk gün gibi
ilk gün sonunda aðaracak aðrýyý
görmezden gelirken an
umarsýz


bilirsin
þapkadan tavþan çýkarmýyor hayat



mavi mi pembe mi seversin
diye sordu bahçemdeki ortanca
mor iyidir dedim
sesimi yýkarken ýrmaklarda



eskimiþ bir saatin tik-taklarýydý
ahþap merdiven basamaklarýnda yanký bulan
gölgemin üstüne eðilirken
akþam sefalarý




gözlerimizdeki hayat ýþýklarý
yenik düþerken yarasa uykulara
kanla yazýldý suya
takvim yapraklarý arasýndaki güz yaþlarý



mavi bir yusufçuðun
umudunu taþýmakta yol yorgunu dünler
kapatma gözlerini
Ýstanbul yine uyanýyor
insansýz

Ey’vah





Gia.


Sosyal Medyada Paylaşın: