Dümdüz bir yolda yürüyorum,
Hiç sapmýyorum patikalara…
O sarý papatyalar kandýramýyor beni,
Ýçim gitse de kokularýna, göz kýrpýp dursalar da
“Dümdüz gitmeliyim” diyorum.
Yoksa içim coþar, bir þeyler uyanýr topraðýmda,
Umut yeþerir yeniden.
Umut varsa, ölü topraðýný atar üzerinden içim;
Çiðnenip geçilecek çiçekler peyda olur orda…
O topraðý üzerine örteli çok oldu oysa.
O kadar yolu boþuna mý aþtým;
Hiç sapmadan yan yollara,
Hýzlý hýzlý çarpmadan kalbim?!..
Ýþte bunlarý söyleyip dururken kendime,
Dümdüz giderken…
Olacak þey miydi
En kaçtýðýmla burun buruna gelmem?!..
Papatyalarla dolu bir patikaya döndüren
Yürüdüðüm yolu birden,
Kafeye girerken kapýda karþýma çýkýp
Tam çýkmak üzereyken beni bekleyerek
Ýçeri girmem için kapýyý aralayan usulca,
Yeterli bir boþluk açan bana, doldurmam için…
Bir boþluðu doldurmamý saðlayan içimde;
Tebessümüyle kafenin olmaktan çýkarýp
Baþka bir yere ait kýlan o kapýyý,
“Hoþ geldin evime” diyen…
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.